Blauwe wolken

  Ik zie wolken; grijze en blinkend witte, en een blauwe lucht.
Vroeger, als kind, tekende ik een witte lucht met blauwe wolken..  Waarom eigenlijk?
  Diep gravend in het verleden, me de sfeer en het gevoel herinnerend van het tekenen op de achterkant van een stuk behang, of op een kladblokje met van dat poreuze papier, waar je beter niet met inkt op kon schrijven of tekenen, omdat er dan van die vlekjes konden ontstaan die geen onderdeel waren van de tekening of de letters van het woord wat je schreef, kwam het antwoord langzaam naar boven.
Ik ben een oerhollands kind, opgegroeid in de stad Nijmegen. En ook daar waren de luchten vaak wit en blauw. Ook vaak loodgrijs, maar daarover een andere keer. Als ik naar boven keek, zag ik meer wit (de wolken) dan het blauw van de lucht. Echt Hollands dus.
Maar ik zag blauwe wolkachtige vormen.  En het wit van de wolken zag ik als de lucht waarin de blauwe wolken zweefden.
Een soort Rorschach effect eigenlijk, maar dan zonder die inktvlek..
De beeldend kunstenaar Therese probeerde mij met haar kennis van zaken duidelijk te maken dat er een logische, minder dromerige verklaring was voor het blauw inkleuren van de wolken, namelijk dat een kind meestal een wit papier aangeboden krijgt om een tekening te maken. Dus als er dan een wolkenlucht gemaakt moet worden, worden er geen witte wolken gemaakt, maar blauwe omdat het wit al ruim aanwezig is.
Tja, heel logisch. Toch voel ik meer voor mijn eigen, niet logische, verklaring. Want hoe meer mij laat verzinken in die langvervlogen tijd waarin ik niets liever deed dan het tekenen van droomachtige landschappen, hoe meer ik er van overtuigd raak dat ik echt blauwe wolken zag zweven.
Therese heeft waarschijnlijk gelijk, want zij is de deskundige op dit gebied.
Maar ik laat mij toch liever meevoeren hoog in de lucht op de blauwe wolken...