We namen plaats bij het zitje bij de open haard met de makkelijke
fauteuils bij het tot Grand Cafe omgedoopte Bakker Bart in het centrum
van Emmen, mijn vriendin en ik. Dat doen we vaker. Om bij te praten
tijdens een lekkere lunch, met koffie en een taartje na. Urenlang zitten
we daar, en hebben nooit gebrek aan praatstof. De middagen verlopen
meestal volgens hetzelfde ritueel. Eerst plaatsnemen, even praten. Dan
haalt een van ons een overheerlijk echt Bakker Bart Broodje met een
gezonde smoothie. Na een paar uur drinken we koffie en nog een keer
koffie (2e is gratis) met een taartje. De gesprekken gaan over het
leven, de mensen die het dichtst bij ons staan, de teleurstellingen, het
verdriet, de verwachtingen die bijna nooit worden ingelost. Het
eindeloos zoeken naar wat waardevol en zinvol is. Over verbinding. Over
het loslaten van negatieve gedachtenprocessen. Hoe moeilijk dat is. Maar
vooral lachen we veel, genieten van elkaars verhalen.
Om ons
heen is het een komen en gaan van gasten. Bejaarde echtparen, maar ook
jonge verliefde stellen die niet van elkaar kunnen afblijven. Jongeren
die even tijdens een tussenuur luidruchtig een Bartje komen eten.
Moeders, vaders, opa’s en oma’s. Een eindeloze variatie aan clusters die
elkaar niet kennen maar geen enkele moeite hebben om tijdelijk dicht op
elkaar te zitten aan de tafeltjes met stoelen en banken.
Vandaag
waren we wat later dan anders. We hadden thuis al geluncht, dus geen
Bartje vandaag. Net zoals anders namen we wel weer even plaats zonder
consumptie. Tegenover ons zat een jonge vrouw, een meisje bijna nog,
die, zo leek het, met haar huiswerk bezig was. Ze bladerde druk in
boeken en schriften. Voor haar op het tafeltje stond een latte
macchiato, waar ze af en toe een slokje van nam.
Ondertussen ontspon zich zoals gewoonlijk weer een levendig gesprek tussen mijn vriendin en mij.
Na ongeveer een half uur bedachten we dat we maar eens een kopje
koffie moesten halen. Vriendin toog naar de de balie om haar bestelling
te doen, toen ze ontdekte dat het huiswerk latte meisje naast haar
stond. Ze had net twee thee besteld. Deze thee is voor jullie, zei ze.
Niet begrijpend keek vriendin haar aan en zei; voor ons? Ja zei ze, voor
jullie. Ik had uw vriendin ingeschat dat zij wel een muntthee zou
lusten. En nu u hier toch bent kunt misschien voor uzelf een smaakje
uitkiezen. Haar bedoeling was dat ze ons wilde verrassen omdat we nog
geen consumptie hadden. We krijgen thee, zegt mijn vriendin toen ze
terugkeerde naar ons zitje. En in haar kielzog liep het latte meisje met
een dienblad met dampende theekopjes met zakjes munt en rooibosthee.
Met koekjes ernaast.
Uitbundig dankten we haar. Vriendin had
haar, uit het zicht van mij, al een knuffel gegeven. Zo lief van je!
Maar vertel eens, vroeg ik, waarom doe je dit, met welke reden? Want ik
kon me bijna niet voorstellen dat er geen achterliggende reden was. Ik
dacht al aan een verkooptrucje, of dat ze ons wilde komen vertellen dat
ze Jezus had ontdekt, en ons daar mee wilde verblijden.
Maar het
meisje keek mij aan en zei: Gewoon, ik wilde wat goeds doen, meer niet.
Ze lachte vriendelijk, en terwijl ze haar jas dichtritste, draaide ze zich om en liep naar de uitgang, de deur
door, het marktplein op.
Ik kon haar nog even volgen via de grote glazen
ramen, tot ze verdween tussen de mensen...
