vrijdag 2 december 2011

Maan

Ooit hebben zonnegoden
je licht doen verbleken

Soms is je
schijnsel zo duister
als schaduw voor de zon

Vaak zie ik
je witte gezicht
op een kalme zee

Maar weer keert het tij
en breken golven
als open armen

Wassend wakend vol
via het licht van de wijsheid
in afnemende staat

tot een nieuw onzichtbaar beeld

© Marijke van der Scheer   Eerder gepubliceerd op Zonzijde weblog

2 opmerkingen:

  1. Wat een mooie diepe verbinding...vraag niets meer, het is gewoon zo....

    Las er vaker over...dat de geest er al was maar nog niet in stoffelijke vorm....De stoffelijke vorm is er om het vage bezielde zichtbaar te maken....en vast te kunnen houden....

    De ziel lijkt krachtiger aanwezig te zijn, verneem ik vaak/soms.....

    Liefs.....

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Annet, telkens als ik dit gedicht lees, lees ik het anders, zie ik meer, alsof ik het niet zelf heb gemaakt. Het is aan mij ontsproten kan ik misschien beter zeggen...

    Dank voor je liefs, en liefs terug...

    BeantwoordenVerwijderen