Ooit hebben zonnegoden
je licht doen verbleken
Soms is je
schijnsel zo duister
als schaduw voor de zon
Vaak zie ik
je witte gezicht
op een kalme zee
Maar weer keert het tij
en breken golven
als open armen
Wassend wakend vol
via het licht van de wijsheid
in afnemende staat
tot een nieuw onzichtbaar beeld
© Marijke van der Scheer Eerder gepubliceerd op Zonzijde weblog
Wat een mooie diepe verbinding...vraag niets meer, het is gewoon zo....
BeantwoordenVerwijderenLas er vaker over...dat de geest er al was maar nog niet in stoffelijke vorm....De stoffelijke vorm is er om het vage bezielde zichtbaar te maken....en vast te kunnen houden....
De ziel lijkt krachtiger aanwezig te zijn, verneem ik vaak/soms.....
Liefs.....
Annet, telkens als ik dit gedicht lees, lees ik het anders, zie ik meer, alsof ik het niet zelf heb gemaakt. Het is aan mij ontsproten kan ik misschien beter zeggen...
BeantwoordenVerwijderenDank voor je liefs, en liefs terug...