woensdag 4 maart 2020

Het lattemeisje

We namen plaats bij het zitje bij de open haard met de makkelijke fauteuils bij het tot Grand Cafe omgedoopte Bakker Bart in het centrum van Emmen, mijn vriendin en ik. Dat doen we vaker. Om bij te praten tijdens een lekkere lunch, met koffie en een taartje na. Urenlang zitten we daar, en hebben nooit gebrek aan praatstof. De middagen verlopen meestal volgens hetzelfde ritueel. Eerst plaatsnemen, even praten. Dan haalt een van ons een overheerlijk echt Bakker Bart Broodje met een gezonde smoothie. Na een paar uur drinken we koffie en nog een keer koffie (2e is gratis) met een taartje. De gesprekken gaan over het leven, de mensen die het dichtst bij ons staan, de teleurstellingen, het verdriet, de verwachtingen die bijna nooit worden ingelost. Het eindeloos zoeken naar wat waardevol en zinvol is. Over verbinding. Over het loslaten van negatieve gedachtenprocessen. Hoe moeilijk dat is. Maar vooral lachen we veel, genieten van elkaars verhalen.
Om ons heen is het een komen en gaan van gasten. Bejaarde echtparen, maar ook jonge verliefde stellen die niet van elkaar kunnen afblijven. Jongeren die even tijdens een tussenuur luidruchtig een Bartje komen eten. Moeders, vaders, opa’s en oma’s. Een eindeloze variatie aan clusters die elkaar niet kennen maar geen enkele moeite hebben om tijdelijk dicht op elkaar te zitten aan de tafeltjes met stoelen en banken.

Vandaag waren we wat later dan anders. We hadden thuis al geluncht, dus geen Bartje vandaag. Net zoals anders namen we wel weer even plaats zonder consumptie. Tegenover ons zat een jonge vrouw, een meisje bijna nog, die, zo leek het, met haar huiswerk bezig was. Ze bladerde druk in boeken en schriften. Voor haar op het tafeltje stond een latte macchiato, waar ze af en toe een slokje van nam.
Ondertussen ontspon zich zoals gewoonlijk weer een levendig gesprek tussen mijn vriendin en mij.
Na ongeveer een half uur bedachten we dat we maar eens een kopje koffie moesten halen. Vriendin toog naar de de balie om haar bestelling te doen, toen ze ontdekte dat het huiswerk latte meisje naast haar stond. Ze had net twee thee besteld. Deze thee is voor jullie, zei ze. Niet begrijpend keek vriendin haar aan en zei; voor ons? Ja zei ze, voor jullie. Ik had uw vriendin ingeschat dat zij wel een muntthee zou lusten. En nu u hier toch bent kunt misschien voor uzelf een smaakje uitkiezen. Haar bedoeling was dat ze ons wilde verrassen omdat we nog geen consumptie hadden. We krijgen thee, zegt mijn vriendin toen ze terugkeerde naar ons zitje. En in haar kielzog liep het latte meisje met een dienblad met dampende theekopjes met zakjes munt en rooibosthee. Met koekjes ernaast.
Uitbundig dankten we haar. Vriendin had haar, uit het zicht van mij, al een knuffel gegeven. Zo lief van je! Maar vertel eens, vroeg ik, waarom doe je dit, met welke reden? Want ik kon me bijna niet voorstellen dat er geen achterliggende reden was. Ik dacht al aan een verkooptrucje, of dat ze ons wilde komen vertellen dat ze Jezus had ontdekt, en ons daar mee wilde verblijden.
Maar het meisje keek mij aan en zei: Gewoon, ik wilde wat goeds doen, meer niet. Ze lachte vriendelijk, en terwijl ze haar jas dichtritste, draaide ze zich om en liep naar de uitgang, de deur door, het marktplein op.

 Ik kon haar nog even volgen via de grote glazen ramen, tot ze verdween tussen de mensen...