Mijn zusje en ik

We speelden samen met nog een buurtvriendinnetje in het park aan het eind van de Singendonckstraat. Het was eerste Paasdag 1953.

Een meneer verstoorde ons spel en verzocht ons bij een grote boom te gaan staan om 'een mooie foto' van ons te maken. We vertrouwden hem niet, want onze moeder had gezegd: 'nooit spreken met, of iets aannemen van een vreemde meneer of mevrouw!' Maar wij verstonden nog niet de kunst van het afwijzen. Volwassenen waren immers wezens waar je naar moest luisteren, zo waren wij geprogrammeerd. Voor het buurtvriendinnetje was de zaak heel duidelijk. Ze wist het zeker. Als een pijl uit haar boog rende ze naar huis, al schreeuwend: 'dat is een vieze man die vieze dingen met je wil doen!'

Mijn zusje zei ‘ik geloof hem wel, hij wil echt alleen maar een foto maken en ik wil wel op de foto’, en ze ging al in poseerhouding voor de boom staan. Aarzelend, ook al omdat ik haar niet alleen wilde laten, voegde ik mij bij haar.

Tot mijn grote opluchting kwam de meneer een week later bij ons aan de deur met de foto. Onze moeder was er blij mee. En de meneer ook want de foto was niet gratis.

Het meisje met de strik ben ik. De verwarring en achterdocht is op mijn gezicht te lezen.
Mijn zusje lacht onbevangen en voelt zich als een fotomodel...


Oorspronkelijk geplaatst op web-log.nl, 20 mei 2006