Stil

Zonder beweging

val ik stil
 

graaf diep van binnen

in duistere holen
 

waar naar dan pas blijken zal

waakvlammen welig tieren
 

schijnbaar onbewogen

De ziel van het Oranjekanaal

De klanken van de tjalken

de stemmen van de kerels

scheepsjagers op jacht

en de vrouwen in de liene

werden overstemd door

ronkende scheepsmotoren

gejammer bij de bruggen

over brood hen uit de mond genomen

toch bleek het slechts de prelude

van het latere slotkoor

de ware bestemming van het kanaal

want zie, voor de stille sluizen

het rustig kabbelende water

aanmerende koeten met jong gebroed

wandelaars

die verademing ademen

een enkel bootje dat voorbij vaart

buigen bomen

hun kronen neerwaarts

in schijnbare eerbied

als een eeuwige dankbetuiging

voor dit fraaie debacle

 

 

 

Drents Diep over het Oranjekanaal:

 

Aanvaarding

Alles valt op de plaats
waar het hoort te vallen

vanuit deze heelheid kan
ik brokstukken pakken

ze bekijken en vol tederheid
terugleggen

op de plaats
van bestemming



*Deze foto is gemaakt op de zolder van mijn moeder, mijn ouderlijk huis, kort nadat zij was overleden.
juni 1998*

'La Gare'

Ooit als arrêt voor de dagelijkse boemel
halfslapend in lommerrijk luister
onbewogen wachtend tot later op de dag
als stilte zich terugtrekt om de
knarsepieper te laten binnenkomen

openklappende en sluitende portieren
gonzende geluiden van druk gewoel
het stationnetje voor korte tijd bewoond
door plusieurs personne in de salle d'attente

totdat op hoge toon het sein gegeven wordt
dat de stilte terug kan keren
op de klank van de wind in de bomen

Nu, een tweede leven, als vaste domicilie
voor rust, en enkelen die zochten en vonden;
het geruisloze genot van een deuxième maison

en France

Blauwe wolken

  Ik zie wolken; grijze en blinkend witte, en een blauwe lucht.
Vroeger, als kind, tekende ik een witte lucht met blauwe wolken..  Waarom eigenlijk?
  Diep gravend in het verleden, me de sfeer en het gevoel herinnerend van het tekenen op de achterkant van een stuk behang, of op een kladblokje met van dat poreuze papier, waar je beter niet met inkt op kon schrijven of tekenen, omdat er dan van die vlekjes konden ontstaan die geen onderdeel waren van de tekening of de letters van het woord wat je schreef, kwam het antwoord langzaam naar boven.
Ik ben een oerhollands kind, opgegroeid in de stad Nijmegen. En ook daar waren de luchten vaak wit en blauw. Ook vaak loodgrijs, maar daarover een andere keer. Als ik naar boven keek, zag ik meer wit (de wolken) dan het blauw van de lucht. Echt Hollands dus.
Maar ik zag blauwe wolkachtige vormen.  En het wit van de wolken zag ik als de lucht waarin de blauwe wolken zweefden.
Een soort Rorschach effect eigenlijk, maar dan zonder die inktvlek..
De beeldend kunstenaar Therese probeerde mij met haar kennis van zaken duidelijk te maken dat er een logische, minder dromerige verklaring was voor het blauw inkleuren van de wolken, namelijk dat een kind meestal een wit papier aangeboden krijgt om een tekening te maken. Dus als er dan een wolkenlucht gemaakt moet worden, worden er geen witte wolken gemaakt, maar blauwe omdat het wit al ruim aanwezig is.
Tja, heel logisch. Toch voel ik meer voor mijn eigen, niet logische, verklaring. Want hoe meer mij laat verzinken in die langvervlogen tijd waarin ik niets liever deed dan het tekenen van droomachtige landschappen, hoe meer ik er van overtuigd raak dat ik echt blauwe wolken zag zweven.
Therese heeft waarschijnlijk gelijk, want zij is de deskundige op dit gebied.
Maar ik laat mij toch liever meevoeren hoog in de lucht op de blauwe wolken...

Cyclus

In de tuin van de nadagen
ligt in een schijnbare aarzeling
tussen geel en donkerbruin

tijdspanne van nu naar later

het besluit besloten
van de totale overgave
aan voorzichtig tot uitbundig groen

Septembris

In de nazomer geboren
brengt het haar elk jaar
de nostalgie
van de nieuwe klas;

geur van potloodslijpsel,
een vleugje wrijfwas,
de diep gekerfde bank.

Het podium waar ze
acte de presence mag geven,
heel onzeker mag trakteren
in zomerkleren die te koud zijn,
de wollen trui te warm.

Het krassende krijt,
de stem van de meester,
wekt verlangen naar streling
van wind langs huid en haren.

Later tilt de septemberwind
haar met een zweem van zwoelte,
naar hoger sferen, terwijl
Virgo haar houdt bij de aarde.

Elke nazomer laat ze zich meeslepen
door de herinnering
aan de wind die lucht kreeg

van naderende weelde


© Marijke van der Scheer, 2008
Eerder gepubliceerd op onze eigen website en in
Drents Letterkundig Tiedschrift Roet, Winter 2008-2009